Zwykle w dziedzinie wierzeń działo się tak, że bogów pogańskiego panteonu z czasem degradowano do rzędu demonów i diabłów. Ów los spotkał także PŁONNIKA. Pierwotnie był to demon opiekuńczy, który chronił zboże. Płonnik znany jest również pod nazwą PLONNIKA lub PLONKA.
W starszych wyobrażeniach PŁONNIK jest ukazywany jako pół-człowiek i pół-diabeł. Ludzie w podaniach zaznaczali, że PŁONNIK zawsze chodzi na czarno odziany. Jedną stopę posiadał ludzką, a drugą psią. Na wsiach opowiadano, że w wigilię św. Jana, przed wschodem słońca, na ukos przechodzi przez łan zboża i sierpem wycina wąziutką ścieżynę. Płonnik idąc, zabierał z kłosów plon. W łanie natomiast miały pozostawać całe pasma o pustych kłosach.
Młodsze wyobrażenia przeniosły cechy PŁONNIKA na człowieka. W XIX wieku w północnej Wielkopolsce tym mianem nazywano człowieka bogatego, któremu idealnie się wszystko w gospodarstwie darzyło. Wówczas mówiono o nim, że „pszenica mu się ze strzechy sypie”. Często takiego bogatego gospodarza pomawiano o to, że zbiera plon z cudzych łanów. Miał postępować w ten sam sposób co demon PŁONNIK, więc przejął jego nazwę.
Źródło: T. Wróblewski, Demony i wyobrażenia demonologiczne.
Słowianie i Słowianowierstwo 