Szczodre Gody

Prasłowiańskie święto przypadające na okres zimowego przesilenia, tj. 21-22 grudnia. Obchodzone przez współczesne wspólnoty rodzimowiercze w Polsce, jedno z czterech głównych świąt solarnych.

Szczodre gody to początek nowego roku, zarówno w wymiarze słonecznym, jak i liturgicznym i wegetacyjnym. Święto to wiąże się z przezwyciężeniem ciemności przez światłość. W tym okresie, po najkrótszym dniu w roku, dzień ponownie zaczyna stawać się coraz dłuższy. Swaróg – bóg ognia niebiańskiego, zaczyna odzyskiwać kontrolę nad światem. Stare, słabe słońce odchodzi. Przychodzi nowe. Nazwa „szczodre gody” ma rodowód prasłowiański, godъ to po prostu ‘rok’. Gody to zatem liczba mnoga, gdyż jeden rok przechodzi w drugi. Z resztą – wiele ludów praindoeuropejskich świętowało z okazji przesilenia zimowego, więc Słowianie w tych rytuałach nie byli osamotnieni.

Początkowo Boże Narodzenie było zwane Godami, lecz z czasem wybito ludziom z głów ten nawyk. Obchody Szczodrych Godów i Bożego Narodzenia były w zasadzie podobne. Podczas Zimowego Staniasłońca zaprzestawano pracy fizycznej, skupiano się na relacjach z najbliższymi: przyjmowano gości, dawano sobie prezenty i śpiewano tradycyjne pieśni. Brzmi znajomo? Świętowano do tzw. szczodrego wieczoru, który przypadał na dzień przed dzisiejszym świętem Trzech Króli.

Podczas Szczodrych Godów należało się cieszyć. Ludzie zwyczajowo ucztowali i wyprawiali godne biesiady. Tryumf słońca to powód do nieskrępowanej radości, podobnie z resztą jak narodziny Jezusa Chrystusa. Nieważne zatem w co wierzycie bądź nie wierzycie – wszystko przemawia za tym, by się cieszyć i radować, bo już wkrótce nastaną lepsze dni.