Etymologia słowa „Polska” czyli „Ziemia” – Głos Powiatu Średzkiego

Polska, to ziemia, kraj nasz, Polaków, nasza Ojczyzna – Macierz.

Polska, nie jest więc krajem Żydów, Niemców, Rosjan oraz innych narodów. Żydzi, Niemcy, Rosjanie oraz inne narody mieszkające w Polsce, są naszymi gośćmi, obywatelami, i nie mają prawa mienić się panami tej ziemi, polskiej ziemi, zawłaszczać jej dóbr i kultury.

Za moją przyczyną, na oczach czytelników Głosu Powiatu Średzkiego, upada dawna [oficjalna/współczesna] teoria dotycząca etymologii słowa „Polska”, którą karmiono nas poprzez wieki. Upadnie też etymologia nazwy naszego miasta „Środa Wielkopolska”.

Słowo to nie pochodzi od targów, które jakoby odbywały się w środę. W jednym z moich artykułów rozprawię się z teoriami różnych polskich historyków i profesorów, jakoby Polacy przed „inwazją niemiecko-rzymsko-chrześcijańską” na ziemie polskie (lechickie), nie znali pisma, albo że nie posiadali swego Boga Jedynego, Pana Wszechrzeczy.

W którymś z artykułów udowodniłem już, że flaga i herb Środy, zostały zafałszowane i są niezgodne z polską tradycją oraz sztuką heraldyczną (pomimo to, tzw. „zamalowany heksagram” nadal powiewa nad średzkim magistratem i prawie nikomu to nie przeszkadza, zwłaszcza regionalnym działaczom oświatowo-kulturalnym i turystom, oraz tzw. „obywatelom małych ojczyzn” (- dlaczego?). Przypuszczam i zdaję sobie sprawę z tego, że moje patriotyczne i wyważone artykuły, sprzeciwianie się nieuzasadnionemu „rozdawnictwu majątku narodowego”, w tym sprzeciwianie się zwrotowi tzw. „mienia pożydowskiego”, nie są w smak niektórym moim oponentom. Zdaję sobie też sprawę, że mnie, polonofilowi, badaczowi polskiej i żydowskiej historii (tej będącej dotąd tabu), niektórzy moi oponenci wrogo usposobieni do mnie, próbowali będą przylepiać oszczerczo wyimaginowaną łatkę antysemity, będą próbowali mnie zaszufladkować, grozić mi i straszyć. Nie jest to nic nowego, że dzisiaj Polakom, wyrażają cym swoje niezależne, wolne zdanie, tak się czyni. Wrogowie nasi, oskarżając i obrzucając nas błotem, próbują w ten wyrafi nowany sposób nas dyskredytować w opinii społecznej, żeby ukryć swoje własne, czasami antypolskie i niecne cele, żeby przygotować sobie przedpole, do niczym nieskrępowanych działań.

Natomiast dlaczego zwykle milczą wtedy, gdy młoda artystka wiesza genitalia na krzyżu naszej wiary, albo gdy „profanuje się” bohaterów z Westerplatte, gdy w niektórych mediach, bezpardonowo atakuje się propolsko i patriotycznie usposobionych księży, a także patriotycznie usposobioną młodzież polską i osoby w starszym wieku. Moja odpowiedź dla tych „oszczerców ” jest jedna (cytuję z pamięci):

„Święta miłości kochanej Ojczyzny. Czują Cię tylko umysły poczciwe! Dla Ciebie zjadłe smakują trucizny. Dla Ciebie więzy, pęta niezelżywe. Kształcisz kalectwo przez chwalebne blizny. Gnieździsz w umy s- łach rozkosze prawdziwe. Byle Cię można wspomóc, byle wspierać. Nie żal żyć w nędzy, nie żal i umierać” („Hymn do miłości ojczyzny” Ignacy Krasicki, bp warmiński, a potem abp gnieźnieński).

Teraz ciąg dalszy rozważań o etymologii słowa „Polska”.

„W dawniejszej literaturze panowało zgodne przekonanie o przodującej roli Polan, w procesie kształtowania się państwa polskiego, któremu zresztą pozostawili swą nazwę plemienną, pochodzącą od pól. Obecnie niektórzy uczeni podkreślają, że na terenie Małopolski, już o wiele wcześniej niż w Wielkopolsce, bo w IV i następnych wiekach, istniały twory państwowe, dość wysoko zorganizowane, które przejawiały zdolności państwowotwórcze” (zespół redakcyjny pod przewodnictwem Jerzego Topolskiego, Dzieje Polski, PWN Warszawa 1981, s. 89).

Te dwa zdania mogą być dowodem na to, że historycy polscy posiadają różnorodne poglądy dotyczące historii Polski, że spierają się oni o swoje teorie, i że odkrywają przed nami coraz to nowe tajemnice. Istnieje jednak pewna grupa ludzi, która niektórych tematów stara się nie poruszać, niewłaściwie je nazywa i interpretuje. Różne są przyczyny tego stanu rzeczy.

Jednym z tych tematów są starożytne dzieje Polski i etymologia słowa „Polska”. Badania nad etymologią słowa „Polska” podjąłem dlatego, że wśród osób interesujących się tą problematyką, nie ma co do tego zgodności, natomiast moja wiedza, poglądy i przekonania, predysponują mnie do jej opracowania. Na przekór więc wszelkim przeciwnościom, podjąłem się przekazać Wam, w skondensowanej formie, prawidłową definicję i znaczenie tego słowa, odkrywającego naszą tożsamość.

Ksiądz profesor W. Szcześniak, magister teologii, w swoim dwutomowym dziele, „Dzieje Kościoła Katolickiego w zarysie”, s. 254, wyd. przez Druk. P. Laskauera i W. Babickiego, w Warszawie, w 1902 r., napisał:

„Słowianie, pochodzenia aryjskiego, na wiele wieków przed erą chrześcijańską byli ludem osiadłym na olbrzymich przestrzeniach środkowej Europy, pomiędzy Renem a Dnieprem, morzem Bałtyckim a Dunajem i Alpami (część historyków niemieckich z K. Mullenhoffem na czele, naciągając naukę do celów stronniczych, osadzają Słowian pierwotnych tylko pomiędzy Wisłą a górnym porzeczem Wołgi, Donu i Dniepru – Deutsche Alterthumskunde, Berlin 1887, t.2). Dzielili się na liczne, niezależne od siebie plemiona (dop. suwerenne państwa), złączone jednak jednością pochodzenia, języka i tradycji. Szczep to silny i wytrwały, a do ziemi swej nade wszystko przywiązany”.

Natomiast Anonim tzw. Gall, w „Kronice Polskiej” ziemie Słowian określa następująco:

„…ziemia słowiańska tedy, która na północy dzieli się czy też składa z takich osobnych krain, ciągnie się od Sarmatów, którzy zwą się też Getami, aż do Danii i Saksonii; od Tracji zaś poprzez Węgry – zajęte niegdyś przez Hunów, zwanych też Węgrami – a w dalszym ciągu przez Karyntię, sięga do Bawarii; na południu wreszcie wzdłuż Morza Śródziemnego poczynając od Epiru przez Dalmację, Chorwację i Istrię dobiega do wybrzeża Morza Adriatyckiego, gdzie leży Wenecja i Akwileja, i tam graniczy z Italią…”

Pisarze rzymscy i aleksandryjscy jak Pliniusz, Tacyt i Klaudiusz Ptolemeusz mówią nam o Wenedach to, że siedzieli na północ od Karpat nad Wisłą nad zatoką Bałtyku, zwaną „Zatoką Wenedzką”, czyli niewątpliwie nad Zatoką Gdańską („Sinus Venedicus”), że byli ludem najliczniejszym w tej części Europy…, wreszcie, że na ziemiach przez nich zajętych znajdowały się góry zwane „Górami Wenedzkimi”, według mniemania szeregu badaczy identyczne z dzisiejszymi Górami Świętokrzyskimi. W źródłach późniejszych występują też „Venadi Sarmatae” w dorzeczu górnego Koroszu na Węgrzech wschodnich i „Venedi” na północy od delty Dunaju (III w.) oraz Wenetowie walczący gdzieś na północ od Morza Czarnego (IV w.)… Najdawniejszą wzmiankę historyczną o Wenedach w ogóle podał nam Herodot (489–425 r. p.n.e.) pisząc o kraju Enetów, mieszkających gdzieś daleko na północy nad oceanem, tam gdzie wpada doń rzeka Eridanos  (najprawdopodobniej Radunia, utożsamiana z ujściem Wisły) i gdzie znajdowały się wybrzeża bursztynodajne. Jest rzeczą oczywistą, że Słowianie od bardzo dawna poza nazwą zbiorową Wenedów, znani byli swym sąsiadom pod nazwami poszczególnych plemion i szczepów. Część z nich, jak np. nazwa poświadczonych w II w. n.e., Weltów, mieszkających wtedy nad Bałtykiem, ale na wschód od ujścia Wisły, przetrwała do czasów późniejszych pod postacią zaodrzańskich Weltów-Wielotów (lud ten zwano też Lutykami i mylnie Wilkami, a to z tego powodu, że nazwa „Wielcy” upodabnia się do „Wilcy”, ci zaś do Wilków.

Podobnie ma się rzecz z Lugiami (od „ługów, łęgów”), umiejscawianymi na podstawie źródeł z pierwszych wieków po Chr., w różnych częściach Śląska i na pograniczu łużycko-śląskim. W plemionach tych wolno dopatrywać się, mimo podnoszonych niejednokrotnie wątpliwości, późniejszych Łużyczan (Luizjan – od Luzacji) (K. Jażdżewski, „Gdzie była prakolebka Słowian”, Spółdz. Wyd. Czytelnik, W-wa, 1947, s.7,8).

Uzupełniając te przykłady, dodać należy, że słowiańskie terytoria, na przestrzeni wieków, przekraczały wzdłuż i wszerz i w każdą stronę, granice podane powyżej, a jej bijącym sercem, jej najbardziej prawdopodobną pierwotną siedzibą, jej prapoczątkiem, tym z czego Słowiańszczyzna powstała, jest Polska, w dawnych i aktualnych swych granicach. W mnogości różnorodnych teorii, opowiadań, nazw, trudno odnaleźć prawdę, ale choć prawdę z fałszem celowo niekiedy mieszano, to nadal możliwe jest oddzielenie ziaren od plew. Za Aleksandrem Janowskim podaję, że w 1923 roku obszar Polski wynosił 386.000 km2 , a w roku pierwszego rozbioru (1772) 753.000 km2 , natomiast w 1648 roku Polska posiadała 960.000 km2 . Aktualne granice Świętej Polski – Ziemi, ustalone po drugiej wojnie światowej, wynoszą 312.683 km2 . Są one swego rodzaju mistycznym objawieniem, w kształcie swoim przypominają bowiem serce (serce Polski, Słowiańszczyzny, Europy, Świata – patrz atlas geografi czny). Dawniej, określając Polskę, używano niekiedy zwrotów „Polska – Ziemia”, „Ziemia – Polska”, „w Polszcze – Ziemi”. Wg mnie zwrot ten tłumaczyć należy jako „Polska – czyli Ziemia”, „Ziemia – czyli Polska”, „w Polszcze – czyli Ziemi”.

Słowa „Pole, pola, polsko, polska – po staro – polsku” i słowo „ziemia” – znaczy to samo: ziemia.

„Są tacy, którzy dowodzą, że nazwa Polacy, pochodzi od Lecha, niby po Lechu, Polechy, Polachy, Polacy. Niezawodnie wyraz Polacy pochodzi od pola”,

czyli ziemi (dop., mówimy, kupiłem ziemię/w domyśle pole, albo, kupiłem pole/w domyśle ziemię. Tutaj pole znaczy ziemia, tutaj pole = ziemia.),[przyp. red. Autor zapomina że ziemia dawniej to nie były pola, tylko przestrzenie gęsto zalesione, pole, ziemia to przestrzeń, druga połowa nieba] a Polacy to Słowianie, „którzy od niepamiętnych czasów zamieszkują Europę”. (J. Chociszewski, Dzieje Narodu Polskiego, dla Ludu i Młodzieży, Nakładem Księgarni J.K. Żupańskiego, Poznań 1892 r., s. 15,16,6).

Z ziemią związany jest wyraz ziemianie, polanie, lechici, šlachta, lędzianie, luigianie, a nawet łużyczanie i arowie (jest to stwierdzenie zaskakujące, ale prawdziwe – będzie o tym w artykule).

„Dziejopis Julian Bartoszewicz przypuszcza, że wyraz ziemianie oznaczał w Polsce pias towskiej wszystkich, bez względu na stany” (Z. Glogger, Encyklopedia Sta – ropolska Ilustrowana).

Starołacińskim tego odpowiednikiem jest słowo „terrigena”, oznaczające obywatela na ziemi narodowej (ziemi należącej do narodu) zrodzonego. Jego przeciwstawieniem jest wyraz „alienigena”, oznaczający obcych przychodniów, zrodzonych na ziemi narodowej.

„Szlachta (dop. ziemianie, rolnicy), – pisze Lengnich(?) w swojem Prawie Pospolitem – po wsiach swych i dobrach mieszkają, skąd też ziemianami zwanymi są, jako na ziemiach swych urodzeni, a dobra ich ziemskiemi (dop., lechickimi, od lechy – ziemia) do-brami się zowią”.

Szlachta, czyli šlachta, cały naród pochodzący s Lachcic, z Lachcic, z naszej prastarej Lechii, od Lachów, Lechów, od wspólnego przodka Lecha/Lacha pochodzący.

Poprzednią część, dotyczący etymologii słowa „Polska”, zakończyliśmy stwierdzeniem, że tak jak w Biblii, uznaje się, że naród żydowski pochodzi od Abrahama, takoż więc samo i przeciwstawnie uznaje się, że naród lechicki, czyli polski/polański/ziemski/… pochodzi od Słowa, ale i Lecha/Lęcha/Lacha,Ziemi(pola, przestrzeni), dlatego Polacy nazywani są Słowianami, Lechitami, Lęchami, Lachami, Lechami, Polanami, Ziemianami i jeszcze inaczej Wenedami, Gotami,… A jeśli Żydzi, wg Biblii uznają się za naród przez Boga wybrany, takoż samo i przeciwstawnie mają prawo uznawać się za naród przez Boga wybrany, wszystkie inne narody, w tym także Polacy. Gdyby natomiast wiary tej innym narodom zabraniano lub to kwestionowano, zachowując przy tym swój tylko pogląd, byłby to skrajny przejaw rasizmu religijnego i nacjonalizmu narodowego.

Tutaj podkreślić należy jeszcze raz, że Polacy wierzyli/wierzą, że na początku było „Słowo”, a Słowianie od Słowa pochodzą. Jest też wielce prawdopodobnym, a ja jestem przekonanym, że dawniej Polska, dzieliła się na „Ziemie” zamieszkałe przez lechickie wspólnoty rodowe, w tzw. „opolach”, „gromadach”, „kminach/gminach”, w których dominował šlachetny, polański, czyli ziemski system społeczno-gospodarczy. Ziemia w tych opolach była wspólna, gromadzka, kminna/ gminna, a każdy członek gromady, kminy/gminy, kmiet/kmiot/kmieć, każda lacka rodzina miała w niej swoją dziedzinę, wyrwaną z niwy ziemię, czyli lechę/pole/polsko/lug, którą sama uprawiała. Każda ziemska, czyli lechicka/polańska/polska rodzina miała więc swoją ziemię, czyli lechę/pole/polsko/lug, swoją dziedzinę, każdy był Ziemianinem, czyli Lechitą/Polaninem/Polakiem/Lugiem i dziedzicem, każdy człowiek rodem pochodzącym z Lachcic, z Lechii, był s/z-Lachcicem, szLachcicem, czyli szlachcicem.

Pozostała część ziemi należąca do wspólnoty rodowej, była uprawiana i wykorzystywana wspólnie (pastwiska, łąki, lasy, rzeki, jeziora, i inne). Niedowiarków odsyłam do urzędów gmin, gdzie dotąd jeszcze, cudem poprzez pańszczyźniane wieki, przetrwały i zachowały się stare przeżytki naszych dawnych, szlachetnych, šlacheckich, czyli lechickich systemów, tzw. „ziemie gromadzkie”, współwłaścicielami których dotąd są wszyscy mieszkańcy zameldowani w danej miejscowości (żeby sprzedać taką ziemię gminną, potrzebna jest zgoda każdego mieszkańca danej miejscowości. Czy o tym wiedzieliście?).

Chcą zlikwidować te ostatnie nasze słowiańsko-lechickie, wspólnotowe, ziemskie pozostałości, żeby je sprywatyzować, dlatego w tej sprawie przygotowywana jest specjalna ustawa (albo już weszła w życie). Do tematu tego kiedyś powrócimy, bo wyjaśnienia wymaga dokonana już sprzedaż szeregu „kminnych”/gminnych ziem.

Najazd wojsk feudalnych na Polskę, położył kres wszelkiego typu szlacheckim, z Lachcic pochodzących, szlachetno-demokratycznym stosunkom społecznym, opartych o zasady równości, wolności i własności wspólnej oraz indywidualnej. Położył też kres „pogańskim” wyobrażeniom wiary lechickiej. Szczątki tej wiary, przeniesione, przemycone i ochronione przez dawnych polskich księży, przetrwały i częściowo są kontynuowane w naszej dzisiejszej ojczystej, narodowej, katolickiej wierze chrześcijańskiej i należy to z pieczołowitością w niej pielęgnować, nie polskosłowiańskie wtręty, interpretacje i wyobrażenia rugować (czytaj, literatura własna). To także dlatego, z zewnątrz i wewnątrz, trwa zmasowany atak na chrześcijańską wiarę naszą, w której przeniesiono i zachowano tak wiele starodawnych pierwiastków lechickiej wiary przodków naszych, który to atak ze wszech sił należy odeprzeć, bo jest to atak na Polskę i Polaków i nasze dzieje. [przyp. red. myślę że to nie księża zachowali, ale mimo woli, społeczność wymusiła na nich aby dawne wierzenia zachowały się, ale dzięki temu można odbudować dawne wierzenia i przywrócić wiarę lechicką do świetności\świętości.]

Jak słusznie zauważyło wielu historyków, Polacy – Słowianie, znani byli pod różnymi nazwami poszczególnych plemion i szczepów (państw i państewek). To rozdrobnienie starodawnej „Polski” na różnego rodzaju plemiona, szczepy (państwa i pańs – tewka), różne tłumaczenie słowa „Polska” przez różne stare i nowe języki, spowodowały, że Polska i etymologia tego słowa, stały się na przestrzeni dziejów, przedmiotem wszelkiego typu nadużyć, zafałszowania historii i osiągnięć Polski/Polaków, na przestrzeni dziejów, a nawet przepisanie polskich osiągnięć społeczno-militarno-kulturalnych na inne, obce nam narody.

Tak jest np. w przypadku polskich Gotów i Wandali, Antów, Sarmatów, Awarów (Abarów) Prusów (nie Prusaków), Bastarnów, inaczej Peucynów, itd., co do których powinniście wiedzieć, że są to plemiona polskie, słowiańskie, a nie niemiecko-germańskie. Wzmiankował o tym dr Michał Sokolnicki, w swoim dziele, „Historia Powszechna, okres starożytny, barbarzyńcy na gruzach Rzymu”, Wydawnictwo „Kultura i Wiedza”, W-wa, 1931; dr J.S. Zubrzycki w swoim dziele „Utwór kształtu” i wielu innych autorów. W literaturze i na stronach Wikipedii, można zapoznać się z różnie zastosowanymi i przetłumaczonymi odpowiednikami nazw dotyczącymi Polski i ziem polskich, na przestrzeni dziejów. Są to m.in.:

Pole, Polje, Połe, Póło, Poli, Pali, Polija, Polna, Polsko, Polska, Poljska, Polen, Pollen, Poleni, Polanie, Poljana, Polianicus, Polania, Polenia, Polonia, Poloniae, Polanorum, Palniorum, Paliniorum, Polsza, Pologne, Poland, Polisch, Polaris, Polaries, Polanis, Polonie, Polonus, Polentia, Polo Arctico, Ara, Arya, Arowie, Aryowie, Polani, Polska – Ziemia, Polona, Pollandeu, Polos, Poles, Pólos, Pólland, Regnum Poloniae, Terra Po- loniae, Bulanes, Bulones, Gutones, Bulonia (od Polonia), Bulanda, Bolan, Ba Lan, Lechy, Lęchy, Lechowie, Lęchowie, Lechici, Lechitae, Lechia, Lehce, Lęchy, Lędowie, Lędzianie, Ledzice, Lęda, Lędjana, Lugiowie, Lugi, Lachy, Lenkija, Lehistan, Lahia, Lahestan, Lachistan, Lędzice, Lęchy, Lęchowie, Lengyel (czyt. Lendjel), Lengyelrszag, Lechastan, Sclavēnī, Sklaboi, Sthlaboi, Sclavi, Schlavi Slavonia, Slawoni, Slověni, Słowia, Sławia, Sławni, Sławenia, Sławianie, Slověni, Suobenoi, Słob(w)enoi, Swewów (Swebów, Suebī, Suevī), Słowieni, Słoweńcy, Słowacy, Skoloci, Scytowie, Słowini, Slavia, Wandalaria, Wandalia, Wenedia, Antowie, Entowie, Alanowie.

Zbadałem i ustaliłem ponad wszelką wątpliwość, że słowa: – polsko(a), pole(a), pol je, poljana, ziemia, ar(y,i), wend, lech/lęch/ljech/lach(h), ług/łąg/łęg/lug/ślug/ślung, ląg/śląg/lęg/ślęg/lęd/lend/land/leng/śleng/lenk/led/lad/ląd w starodawnej oraz aktualnej pisowni i wymowie (często zniekształcanej w dialektach, gwarach i tłumaczeniach), znaczą to samo: „ziemię”, czyli „polsko(a)”, są synonimami.

Nazwa naszego państwa – „Polska”, równa jest i znaczy to samo co „Ziemia”. Ziemią jest: polsko(a), pole, ar, lecha, lęcha, lacha, lęda, lenda, leda, luga, ląga, śląga, ślunga, śląsko, lęga, ślęga, ślenga, ługa, łąga, łęga, łęża, lenga, lenka, wenda, lada, lado, ląd.

Słowo Ziemia równa się Polska(o) = Pol (e,a,je,j,us, os,en,ene,esy,and; czyt. Pole, Pola, Polje, Polja, Polus, Polos, Polen(e), Polesy, Poland) = Polen(ia) = Pol(j)ana = Pola(e)nia– = Polonia = Ar(a, ja, ija, ya, iana, inoi; Har/i/a- /y) = Lech (a,i,y,ia,ija,itae,itoi,ce,ina,eń, n,en; czyt. Lecha, Lechia, Lechija, …) =Lęch(a,y,ia,ija,itae,itoi) = Lach (a,i,y,ia,ija,itae,itoi; ch~h = Lah) = Lęd (a,y,ia,jana, ziana,ziany,zina,ziny,inoi,ina) = Lend (a,y, ja,ia,ija, ina,zina,ziny,inoi,zinoi) = Led(a,y, ina,nica,ija,na; Poledno) = Lug (a,i,y,ia,ie, iana) = Ślug/Ślung (ianie; Ślunż, Ślunsk, Ślunżanie) = Ług (a,i,ia, iana, Łu-życa/e, Luzacja) = Łąg (i,a, Łąża, Łążyca/e)=Łęg (a,i, Łężyca/e) = Ląg (g-ż) = Lęg (g-ż, ina) = Ślęga (ś-si, g-ż, ę-en; Ślęża, Silęga, Silenga, Ślężanie, Ślenga, Si-lienga)= Ślą-g(a; Śląża, Śląż, Śląsk, Śląsko, Ślążanie) = Ślunga(Ślunża) = Leng (a,i,iel,ija; Lengiel, Lenk, Lenkija) = Wend (i cała rodzina nazw: Wenda, Wene-da, Wenetia, Wendija, Wan – dea, Wandalia, Winidia…) = Lad (a,o; czyt. Lada, Lado, Łada) = Ląd(y) = (i inne).

Słowa „wend, wenda, wand, wanda” są wieloznaczne. W odniesieniu do ziemi oznaczają białe(ych) ziemie położone nad wielką wędą/wądą/wodą, nad wielkim białym(ych) morzem/oceanem/rzeką, nad Bałtykiem/nad Wisłą (stąd Wenedów, Wandali znad Wisły, zwano także Wiślanami). „Morze Bałtyk” prawidłowo znaczy „Morze Bia(łe,łych)„, od starosł. „baltas”, czyli bia(łe,ły,łych,li). [przyp. red. dla równowagi jest Morze Czarne]

Bałtowie to biały, słowiański lud, siedzący nad Morzem Białych/Bałtykiem. Wisłę zwano kiedyś „Wandalus”, rzeką Wanda’lską/Białą, od zamieszkałych tam Białych Wandalów/Wendów/ czyli Słowian.

„Wendos/Windos”, znaczy m.in. „biały”, tych co posiedli wedę (wiedzę).

W legendzie „O Wandzie, co nie chciała Niemca”, która wskoczyła do Wisły [przyp. red. Faktycznie wtedy nie było takiego kraju jak Niemcy, a granica ziem Słowian była na rzece Łabie], zakodowano informację o dawnej nazwie ludu polskiego (Wandalach), zamieszkującego wanda’ls ką rzekę. Przeniesiono też w niej, informację, że Polacy byli samodzielnym i suwerennym narodem, dobrze zorganizowanym, posiadającym własne lechickie zwyczaje, obyczaje, prawo, wojsko, władzę, religię, godność, że byli świadomi swej narodowej tożsamości, bardziej aniżeli teraz, że odrzucali narzucany im gwałtem, zbroją i podstępem, nowy system feudalnych, stosunków społecznych, opartych na poddaństwie, niewoli i wyzysku; zakodowano informację, że w obronie swej kultury, dawnej polskiej religii, wolności i godności, gotowi byli poświęcić swoje życie.

Autorzy Z. Gołąb, A. Heinz, K. Polański, na str. 615, książki pt. „Słownika – terminologii językoznawczej” napisali:
„Wenetowie (dop. Polacy) w XII w. przed nar. Chr., przybywszy z północy (dop. z Polski) wyparli Umbrów na południe i sami zajęli dolną część doliny Padu, przyległe wybrzeże morza Adriatyckiego (geogr. śladem jest nazwa Wenecja). O języku ich daje pewne wyobrażenie kilkaset krótkich i trudnych do interpretacji napisów.”.

Polacy (Wenetowie) kontrolowali najważniejsze ziemne, morskie i rzeczne trakty handlowe Europy, które służyły im także jako szlaki zwycięskich wypraw wojennych. Znakomici profesorowie i historycy, Jożko Savli, Maty Bor, Ivan Tomażic, uważają, że Wenetowie (dop. Polacy) to są Słowianie, którzy wynaleźli i upowszechnili wśród swojego ludu pismo, koło i wiele innych wynalazków. Uczonym tym udało się odszyfrować wenetyjskie inskrypcje (dop. polskie) oraz dowiedli, że Wendowie (czyli Polacy, czyli Arjowie, co znad Wisły pochodzą) byli twórcami europejskiego państwa (Imperium Słowiańskiego czyli aryjskiego, wendskiego czyli polskiego) o tysiące lat wyprzedzającego Cesarstwo Rzymskie.

„Aryjskie te ludy, od niepamiętnych czasów zamieszkiwały rozległe równiny między Wisłą a Dnieprem i Bał- tykiem, a Karpatami. Stąd się rozszerzyły.” (K. Doliński, „Dzieje Polski”, s. 5).

Żeby tuszować sprawę, zmieniono nawet wczesno-naukowe określenie kultury, odnoszącej się do Ariów (Polaków), ludu odwiecznie zamieszkującego Europę (Äropę, Neuropę), od których na cały świat promieniowała swym blaskiem nasza bogata cywilizacja, w której życiodajnych promieniach ogrzewały się i kąpały, liczne inne narody świata, czerpiąc z niej naukę i przykład. Niewielu z Was zapewne wie, że jeszcze nie tak dawno w nauce dominował termin „kultura aryjska”, który zaanektowano, a nazwę zmieniono, na termin „kultura indoeuropejska” (stosowano też inne terminy, np. „kultura indogermańska”, itp.).

Dla osób nie interesujących się problematyką, wydaje się, że termin zastępczy „kultura indoeuropejska”, odnosi się do obszarów Europy i Indii. Nic bardziej błędnego, gdyby tak było, to powinno być „kultura indyjskoeuropejska”. Słowo „indo” znaczy „wenedzka”, a jak podają różne źródła, Wenedzi byli znani pod różnymi nazwami.

„Nazwa ta w greckich i rzymskich ustach doczekała się całej masy odmian jak (w transkrypcji polskiej): Wenedi, Wenedai, Weneti, Enetoi, Winidi, Winidi, a nawet Indi, oraz szeregu innych jeszcze” (prof. dr Konrad Jażdżewski, „Z otchłani wieków”, Wyd. Muzeum Prehistoryczne, Poznań, 1946).

Termin „kultura indoeuropejska” odczytywać należy więc jako „kultura wenedzka”, albo jako „kultura wenedzkoeuropejska”, albo tak jak to było przedtem w nauce, „kultura aryjska”. Jeśli więc Wenedowie i Ariowie to Polacy, Lechici znad Wisły, to terminy powyższe są synonimem „kultura polska”. Kolejnym wielkim historycznym „przekrętem”, jest wmawianie nam, że w pradziejach, obok nas Słowian, i przed nami, istniał odrębny naród „Germanie”. Owszem zaistniał, a właściwie został sztucznie stworzony, dopiero około dwa wieki przed narodzeniem się Chrytusa, powstając na ziemi słowiańskiej i z Słowian się składający. Naród germański powstał bowiem przez aneksje odwiecznych ziem słowiańskich i zniewolenie ludności słowiańskiej (wenedzkiej, czyli aryjskiej); przez wszczepienie w zdrową naszą materię (przedtem na cały świat promieniującej sławą i szlachetnością), zarodka nowej, obcej myśli i kultury niewolnej, feudalnej, zlatynizowanej, opartej na poddaństwie, wyzysku i nierówności społecznej. Zarodek ten zakiełkował, rozłożył i rozkłada, od wewnątrz, szlachetny, wolny i równy nasz organizm słowiański, a nazwany został germańskim, nordyckim, normańskim, rzymsko-niemieckim;

Słowiańskie ziemie i lud, na których wyrósł, nazwano Germanią. Słowo „Germanie” znaczy „brat rodzony”. Nazwa „Germanie” została wymyślona przez pisarzy rzymskich, i odnosi się do pradawnych ziem i ludów słowiańskich, którym wszczepiono ten zarodek (w niektórych tłumaczeniach słowo german, znaczy też zarodek). Za wschodnią granicę Germanii uznawano początkowo rzekę Wisłę lub Odrę, natomiast na zachodzie przekraczała rzekę Łabę i Ren, czyli dawne zachodnie granice imperium Słowian, na południu sięgała poza Karpaty na północy przekraczała Bałtyk. Lud Słowian i Germanów (powstałych ze Słowian), pochodzi z wspólnego pnia, od jednego ojca i matki, narody te są bratnie (aryjskie, czyli polskie, ziemskie, wenedzkie). German to Słowian brat.

Sprostować należy też błędne dotąd mniemanie jakoby Polacy, Słowianie byli ludem wyłącznie białowłosym (owszem niektórzy byli, ale nie wszyscy. Nazywani są oni ludem białym, jasnym (arinos), więc stąd utarło się potoczne, ale całkowicie błędne przekonanie, jakoby byli jasnowłosi. Jak już zauważyliście, odwiecznych mieszkańców ziem polskich, Polaków, zwie się/zwano różnie:

Ziemianami, czyli Polakami, czyli Lechitami, Lechcicami, Szlachcicami, Lechami, Lęchami, Lachami, Polanami, Polenami, Polusami, Arami, H(N)arami, Neurami (Polacy-Neu-rowie bili swoją monetę zwaną neuro), Arjami, Aryami, Hariami/Harami/Hirami (stąd jest słowo Hary, Hachary, Harnasie, Arusy, Harusy, Rusy), Lugami, Lugiami, Lugianami, Wendami, Wenedami, Wandalami, Wenetami, Enetami, Winidami, L(Ł)ędzianami, Lędziczami, Lędami, Ledami, Lednami, Ledniczanami, Lędianami, Ługiami, Łężyca-nami, Łężanami, Ślężanami, Ślążanami, Ślązakami, Ślunzakami, Silingami, Lążanami, Łużyczanami, Luzjanami, Luzakami, Lenkami, Lengielami, Lendzielami, itd..

Wszystkie te, i inne nazwy występują na terenie dawnej oraz dzisiejszej Polski, są nazwami polskich ziem i ludów, a wspólne znaczenie ich jest jedno: Ziemia i Ziemianie.

Ziemia i Ziemianie
to Polsko/a, Pole i Polacy;
to Lechia i Lechici, Lachia i Lachy (od nas pochodzi dotąd używany termin: „Laszka/Laska”, „ładna Laska, czyli ładna Polka/ładna kobieta”);
to Lada/Łada, Leda, Ledna, Lęda, Lędzicze, Lędzianie (od nas pochodzi termin „Łada, ładna” – wszystkie Ładniczanki/Ledniczanki/ czyli Polki, uznawane są za ładne/piękne);
to Lugiowie, Lugianie, Łużyca i Łużycanie, Śląsko i Ślę(ą)żanie – Dolny Śląsk to Dolne Łużyce.

Król Polski, Władysław IV Warneńczyk, przez rocznik chorwacki zwany był Ledianinem, tak samo na południu określano Bolesława Wstydliwego, Bolesława Pobożnego. W starych pieśniach serbskich nazwa naszego ludu przetrwała w słowie Ledianin. Bolesław Chrobry, inaczej Chawry albo Wielki, tytułował się „Rex Slavorum, Gothorum, Wandalorum sive Polanorum”, co prawidłowo należy odczytywać jako „Król Słowian, Gotów, Wandalów, czyli/lub Polaków” (dawne znaczenie słowa sive, nie znaczy „i”, ale „czyli, lub”, i jest alternatywą do nazw poprzedzających w zdaniu).

W kilku książeczkach kościelnych pochodzących z lat 20-tych, XX wieku, spotkałem używany tam terminu „polsko” odnoszący się do „ziemi” [w słownikach innych ludów słowiańskich można spotkać powiązanie z nazwą polska z ziemią]. Napisano w nich: „Pan Bóg na początku stworzył niebo i polsko (czyli ziemię)”. Jest to kolejny dowód na to, że Polska, znaczy Ziemia, a Polacy, La(e/ę)chici, Arjowie, Polanie, to inaczej Ziemianie.

Tego kto ma ziemię, czyli pole, ary, lachę, lechę, ledę, nazywamy potocznie i odpowiednio do wymienionego słowa, pod warunkiem, że pochodzi z Lachcic/z Polski, czyli że jest Szlachcicem (S/ZLachcic), czyli Słowianinem. Z wielu źródeł wiemy, że na początku było „Słowo”, Niebo i Ziemia, wiemy też, że nazwa Słowianie/Sławianie od Słowa/Sławy pochodzą. Stąd jest moja wolna interpretacja, że na początku byli „Słowianie”, że na początku stworzono „Polskę”, czyli „Ziemię”, a Polacy, czyli Ziemianie pochodzą od Słowa, od Boga Słowian i Wszystkich Ludzi, Który Jest, Był i Będzie Zawsze, od Jesza, Jasza (Isus); że w wilgotną ziemię (w polsko, proch), w ludzki materii kształt, tchnął On cząstkę Siebie, Swego Ducha; a Ziemię (polsko), Polskę, dał On Polakom na wieczną własność, i w wieczne władanie; dał nam On lechicką, czyli polską mowę, pismo, kulturę i zwyczaje, instynkt obronno-ochronny, władzę nad Polską, i przykazał bronić, chronić, nikomu Jej nie oddawać, ani tego co jest w ziemi, ani tego co jest w wodzie i powietrzu.

Wiele jeszcze innych nazw i przymiotów przypisano Słowianom, Polsce i Polakom, z którymi nas utożsamiano, a potem wiele z tego nam odebrano, innym narodom przypisano, nie sposób tutaj wszystkiego wymienić i opisać. Najbardziej rażącym przykładem jest poddanie pod wątpliwość faktu, że Goci i Wandalowie to Polacy, sprawa ta jest bezdyskusyjna, Goci i Wandalowie to Polacy. Próbowano pomniejszać znaczenie nazwy Polska, twierdząc, że wzięła się z tego, że Polacy, w czasie chrztu. zostali polani wodą, albo że nie wiadomo skąd pochodzi polskie plemię, że nie znaliśmy pisma, że byliśmy zacofani kulturowo. Twierdzili razem z niektórymi uczonymi profesorami, że naród polski egzystujący w samym środku Europy, na przecięciu szlaków handlowych, był zacofany kulturowo, że pochodził niewiadomo skąd. Nie dowierzaliśmy tym ich opowiastkom, aż sami odkryliśmy prawdy, aż odkryliśmy, że to od Polan, Lechitów brały lekcje narody, od nas pochodzi cywilizacja i kultura europejska.

Odkrycie przez genetyków, polskiej haplogrupy R1a1a7 męskiego chromosomu Y-DNA, udowodniło, że Polacy to Ariowie, zamieszkujący od zawsze Polskę, swoją Ziemię, że nad Wisłą była nasza kolebka i początek wszystkiego, rojowisko i siedziba plemion polskich, słowiańskich, czyli aryjskich, że spod Wawelu, gdzie jest nasz energetyczny czakram, nasi przodkowie wyruszali w świat daleki, na wyprawy handlowe i wojenne (prewencyjne, uprzedzające, niestety bywało jednak, że i wandalskie). Po rozpadzie Słowiańszczyzny (Arji, Polski, Lechii) powstały pierwotnie z tego trzy wielkie, bratnie sobie mocarstwa:
– Lachia,
– Ruś (to nie Rosja)
– i Czechy (Bohemia),
które potem wskutek dalszych waśni, rozpadały się dalej, na państwa i państewka, dzieliły się, czerpiąc złe wzory nie wiadomo skąd [przyp. red. Nie waśni, acz także były, jednakże powód był inny, takie było prawo dziedziczenia, że każdy z synów ojca miał prawo do części jego ziemi]. Tymczasem na południowych obrzeżach Słowiańskiego Imperium, jeszcze przed narodzeniem Chrystusa, kształtować zaczęło się nowe mocarstwo, Cesarstwo Rzymskie. Tam nie panowały już lechickie systemy, tam zapanowały nowe urządzenia społeczne, niewolniczo-feudalne, które wieki potem, wszczepiono w ziemie północne, zachodnie i wschodnie. Pomimo osłabienia, waśni i rozdrobnienia, państwa słowiańskie (wenedzkie, aryjskie, polskie), przez około półtora tysiąca lat, odpierały napór Cesarstwa Rzymsko-Niemieckiego, ale w końcu uległo, na polskich ziemiach, siłą i podstępem zaprowadzono nowy ład społeczny, nową religię, zniewolono sławny polski lud. Przy końcu wieków średnich, sporządzono dla nowej władzy świeckiej, duchownej i królewskiej, nowe akty nadania ziem, miast i wsi, a chłopów i lud polski uczyniono swymi poddanymi, czyli ujarzmiono, wzięto w niewolę, trwającą wieki całe.

Dzisiaj polski lud jest „wolny” w czasie wyborów, potem robią co chcą, sprzedają nasze ziemie, zadłużają nas ponad miarę, bez pytania obciążają nas nadmiernymi podatkami, zwiększają wiek emerytalny, podnoszą ceny benzyny, za symboliczną kwotę prywatyzują, sami żyją w luksusach, a starych, schorowanych ludzi eksmitują z mieszkania, jeśli na czas nie zapłacą czynszu. Mówią jeszcze do tego, że to zgodnie z prawem (twarde prawo jeśli jest niesprawiedliwe, nieludzkie, jest bezprawiem).
Poniżej podaję niektóre inne odniesienia, do słowa „Polska”:
– moc, siła, potęga, Bogini-Ziemia (Po-lentia);
– mocno, możnie, silnie, potężnie (pollenter);
– wiele móc, sprawić być silnym (Polleo);
– biegun, niebo, punkt, koło wokół którego świat się obraca, niebo, gwiazda (Polus);
– potężny, mocny, silny, wiele posiadać, mieć, dzierżyć (Pollens);
– pierwotni mieszkańcy Grecji zwali się podobnie jak my (Polaczkowie, Pelazgowie);
– polarny (śr. łac. Polaris, n.łac. Polus);
– biegun (grec. Polos);
– Polarna gwiazda (co świeci nad Polską);
– polon (łac. Polonium, Polonia, in. Polska);
– lenno (czes. leno);
– Leda (gr. Lede, znaczy także Matka, MatkaZiemia);
– Lingowie, to Lenkas, Polacy znad Wisły (wg. dr J.S. Zubrzycki),
– lech (menhir, kamień, skała);
– Polonus (typ Polaka dawnego pokroju, prawdziwy Polak);
– polonizować (przybierać charakter i cechy polskie, polszczyć);
– Polonia (łac. nazwa Polski lub ogół Polaków mieszkających za granicą, kolonia polska);
– Polacy/Polska (Poleniorum/Polenia);
– od bieguna do bieguna, przez bieguny (Polose, Polosus);
– rolnik, ludzie dostatni z rycerskiego stanu (Arator, Aris, Aro, Oris);
– Gwiazdozbiór Orion (Aris, Orion);
– obcy, cudzoziemcy, ludzie różnego języka, nie podlegający Rzymianom (Barbari); Goci (Słowianie); Gallen, Scythos, Celtos (biały lud, słow., aryj.; słowo Celtos pochodzi od Scythos);
– Venedus (naród słow. zamieszk. w starożytności północną Germanię);
– ziemia, plac ziemi, miara ziemi, posiadacz ziemi (ar, Ar);
– śląsko (domyślnie, pole; A. Bruckner, „Słownik etymologiczny języka polskiego, s. 530); itd..
– Polo arctico – Niebo na północy (z kroniki Kadłubka i Boguchwała);

Powyższe informacje nie wyczerpują posiadanych przeze mnie informacji dotyczących etymologii słowa „Polska”. Bardzo wiele spraw w artykule pominięto, ze względu na brak miejsca. Na koniec podaję el barinowską, moją etymologię nazwy naszego kraju, a to czy jest kontrowersyjna, prawidłowa, zdecydujcie samodzielnie, bez czyjejkolwiek podpowiedzi:

Polska, czyli Ziemia, to jest kraj nasz Polaków, nasza Ojczyzna-Macierz. Słowo pierwiastkowe „Polska” nie pochodzi od plemienia Polan, ani od słowa „ziemia”, ale znaczy „Ziemia”, tak jak inne tego słowa synonimy: pole, polsko, lach(a), lęch(a), lech(a), ług(a), łęg(a), łąg (a), lug(a), wend(a,y) ślug(a), śląg(a), śląsko, led(a), lęd(a), ląd, lad(a), ar(y, nar/nary), lenk(a), leng(a), land, itd.. Wszystkie te słowa znaczą jakąś ziemię. Z mian tych są nazwy polskiego ludu (słowiańskiego, czyli aryjskiego), państw, szczepów i plemion polskich: Polska (Polacy, czyli Ziemia (Ziemianie), czyli Lachia (Lachici), Lechia/Lęchia (Lechici, Lęchici), Wendea/ Wandalia/Wentia/Winidia/…(Wendowie/ Wandalowie/Wentowie/Wan-dalowie), Lugia (Lugiowie), Łużyca (Łużyczanie), Ślążsk/Śląsk (Ślążanie, Ślążacy), Neuria/ /Narwia/Naria (Neurowie/Narwowie/Narowie), Arya/Ara/Äro-pa (Arjowie, Ariowie, Aryowie, Oriowie, Hariowie, Harusy, Rusy), Lendia/Lędia(Lendianie/Lendzianie /Lędzianie), Leda (Ledianie), Lenkija(Lenkowie), Polania/Polenia/(Polanie/Polonia/Poleni) itd.

Wszystkie te i inne nazwy występują na terenie dawnej oraz dzisiejszej Polski, są nazwami polskich ziem i ludów, a wspólne ich znaczenie jest jedno: Ziemia i Ziemianie. Polskę i Polaków, ziemie polskie, na przestrzeni dziejów oznaczano także innymi nazwami, nie związanymi z słowem „ziemia”, np.: Gotia, Scytia, Korona, Bałtowie, Pomorzanie, Wiślanie, Nadwarcianie, Goplanie, Thadesi, Thafnezi, Kaszubi, Brusi/Prusy, Licikaviki, Lucicy, Serbowie, Chorwaci, Słowianie, nazw tych jest bardzo wiele. Wg starej lechickiej wiary naszej i wg tradycji, zgodnie z przekazami, legendami oraz podaniami, potwierdzonymi przez liczne badania historyczno-archeologiczne, Ziemia Polska została nadana Polakom i ich potomkom, na wieki, przez Boga Słowian i Wszystkich Ludzi, Jes(z)a, który nakazał ją nam zachować wolną, suwerenną, niepodległa, nakazał Ją bronić, chronić, troszczyć się o nią, nawet za cenę życia, nakazał równo i sprawiedliwie dzielić wszystko co z Niej i pracy pochodzi. Jej dzisiejszy geograficzno-historyczny kształt, przypominający serce, mówi nam, że Polska, jest centrum Europy i Świata. Nieodłączną częścią mojej etymologii są komentarze zawarte w artykule.

Sformułowane w tekście moje wnioski, chronione są prawami autorskimi. Wyrażam zgodę na ich kopiowanie, pod warunkiem każdorazowego przywołania autorstwa.

Autor: El Barin, dla Głos Powiatu Średzkiego

Źródło:

http://www.glospowiatusredzkiego.pl/numer/gps20-2011.pdf, cześć 2, nr 20 (87) 19 października 2011
http://www.glospowiatusredzkiego.pl/numer/gps21-2011.pdf, część 3, nr 21 (88) 9 listopada 2011
http://www.glospowiatusredzkiego.pl/numer/gps22-2011.pdf, część 4, nr 22 (89) 23 listopada 2011